Dirk en Monica Poortvliet wonen met hun twee zoons van 7 en 12 jaar in Middelburg. Toen bleek dat het voor Monica medisch onverantwoord zou zijn om nogmaals zwanger te worden, zijn ze zich gaan verdiepen in andere vormen van gezinsuitbreiding.
Enthousiast door de verhalen van familieleden en vrienden over hun ervaringen met pleegzorg maakte Monica een testje op internet. Hieruit bleek dat ze zeer geschikt zouden zijn voor pleegzorg. Monica was overtuigd en nam Dirk mee naar een informatieavond bij Juvent. Dirk vond het een hele stap en had iets langer de tijd nodig, maar na de avond was hij ook om. Dirk: “Ik ben niet zo snel enthousiast van iets. Mijn inslag is nuchter. We zagen de nood en wilden gewoon iemand helpen.”
In het voorjaar van 2012 zijn ze gestart met de STAP-cursus (training voor aspirant pleegouders). Monica: “Tijdens de STAP-cursus hebben we veel geleerd. Het was een intensief traject, maar een goede voorbereiding om aan de slag te gaan!” De familie Poortvliet heeft best een tijdje moeten wachten op de eerste plaatsing. Er is wel verschillende keren contact geweest over mogelijke plaatsingen, maar die gingen niet door. Zo hadden ze een kamer ingericht voor een meisje, maar die plaatsing bleek niet meer nodig. Monica: “Binnen een paar dagen werden we weer gebeld met de vraag of we een jongen van zes op wilden vangen. Dit was begin februari 2014, onze eerste crisisplaatsing.” Lachend vervolgt ze: “Toen heb ik de meisjeskamer maar weer omgetoverd tot een jongenskamer!”
Dirk: “We hebben bewust voor crisisplaatsing gekozen. We wilden dat het een afgebakende periode zou zijn. De verantwoordelijkheid tot het achttiende levensjaar zie ik eigenlijk (nog) niet zitten. Mijn wens is wel dat het de volgende keer geen doorplaatsing is, maar een terugplaatsing naar huis. Dat is de meest natuurlijke weg voor een kind. Iedereen wist dat onze pleegzoon doorgeplaatst zou worden, maar het definitieve moment om hem te vertellen dat het zover was, voelde alsof we hem verraden hadden.” Monica vervolgt: “Gelukkig hebben we nu nog contact met hem en het pleeggezin waar hij verblijft. Hij is altijd welkom hier om eens te komen spelen. En misschien komt hij in een vakantie nog eens logeren!”
Het is geen vraag of ze verder gaan met het pleegouderschap. Beiden zijn ze ervan overtuigd: “Het is verrijkend voor je leven, maar je moet de drive hebben om veel te investeren. Dat is zeker de moeite waard als je de veranderingen ziet.” Zo was hun pleegzoon nog nooit op vakantie geweest. Tijdens een midweekje Center Parcks heeft hij zijn ogen uitgekeken. Hij vond het geweldig! Geamuseerd vertelt Dirk over de eerste nacht in het vakantiehuisje. Zo rond 02:00 uur werd hij wakker van een geluid. Vervreemd van eigen huis en haard wist hij het niet direct te herkennen. Dirk ging op onderzoek uit en trof hun eigen zoon samen met hun pleegzoon aan in de huiskamer. Ze waren van plan om televisie te gaan kijken. Ze waren wakker geworden van een langpootmug en Monica had toch gezegd dat ze een filmpje mochten kijken de volgende ochtend als ze wakker werden?!
Dirk en Monica benadrukken dat het belangrijk is dat je er als gezin achter staat. Hun zoon van zeven was hier duidelijk over. De avond na het afscheid zei hij tegen Dirk: “Pap, nu ga ik me weer vervelen, maar ik wil even twee daagjes rust. Komt er maandag weer een nieuw pleegkind?”
Dit interview verscheen eerder in de PM Special (2014)