Rondom de salontafel zitten Rob en Liesbeth Jiskoot met twee van hun pleegkinderen: Martin en Joachim. Martin trapt af door terug te kijken op de periode dat hij naar de BSO+ ging van zijn negende tot dertiende jaar: “In het begin was het rustig want ik was de allereerste leerling. Op maandag, dinsdag en donderdag ging ik daar naartoe.” Hij denkt even na tot hij concludeert: “Ja hoor, het was leuk.” Liesbeth vult aan: “In het begin was het wel even wennen toch? Je moest met kaarten in verschillende kleurtjes aan doelen werken.” Die kleuren weet Martin nog wel te herinneren: “Wit, blauw, geel, oranje en nog meer. Ik moest goedemiddag leren zeggen en mijn tas ophangen.” Opnieuw lijkt hij even na te moeten denken tot hij met overtuiging zegt: “De doelen worden steeds moeilijker, maar op den duur wist ik alles!”
Vastklampen en loslaten
Joachim wordt wat ongeduriger op de bank en kan niet wachten om iets te vertellen: “Ik heb weleens een vogelspin op mijn hoofd gehad!” Hij telt op zijn vingers en zegt: “Ik ben nu bij de vierde kaart. Die is oranje. Ik moet leren om zelf te spelen en ook om samen te spelen.” Hij kijkt Rob aan en zegt: “Daar kan ik het als de beste hoor!” Rob lacht en geeft hem een aai over zijn hoofd. Joachim vervolgt enthousiast: “Ik ga altijd met een hele snelle luxe auto naar school. Een Ford. Violette of Rob brengt mij, maar Rob is de allersnelste! Ik zit bij hem op school. Ik heb juf Manon of juf Marja en een stagemeester. Ik zou graag de hele dag buiten willen zijn, maar dat kan jammer genoeg niet.” Het is tijd voor Joachim om naar bed te gaan. Hij laat nog even zijn pyjama zien met een print van StarWars en vertrekt naar zijn zolderkamer. Rob glimlacht: “Joachim heeft veel nabijheid nodig. We hebben hem bewust op de school gezet waar ik ook werk.” Liesbeth: “Als tegenwicht van alle veranderingen die de vele wisselingen van pleeggezinnen met zich meebrachten, heeft Joachim baat bij de aanwezigheid van Rob op school. In het begin wilde hij bij wijze van spreken met je mee tot in het toilet. Of we brachten hem naar bed en dan riep hij ‘welterusten’ tot je beneden was. Vastklampend tot het niet meer anders kon. Hierin is hij enorm gegroeid en momenten van loslaten mogen er nu zijn.”
Iets met je handen doen
Liesbeth heeft negen jaar op de Klimopschool gewerkt terwijl Martin daar leerling was. Liesbeth: “Ik houd van ontwikkelen en daarom heb ik de overstap gemaakt naar een school in Rotterdam.” Met het vertrek van Liesbeth is Martin na gaan denken over welke school bij hem past: “Ik wil graag iets technisch. Ik werk graag met mijn handen, daarom wil ik naar ZMLK-school de Sprienke in Goes. Gewoon, omdat ik dan op de fiets naar school kan en omdat ik graag iets technisch met mijn handen wil gaan doen.” Rob haakt er op in: “Ik houd veel van klussen en heb daarom een heel rijtje aan machines: een frees, zitmaaier, kettingzaag, etc. Bij mij moeten de spullen werken dus we hadden ze samen op een rijtje gezet voor een beurt. Martin zag ze staan en vroeg of hij de kettingzaag zou mogen maken. Ik antwoordde dat hij dat best mocht proberen als hij hem absoluut niet zou starten. Daar kan ik Martin volledig in vertrouwen. Na een tijdje gaf Martin aan dat ik hem mocht uitproberen omdat hij dacht dat de kettingzaag weer werkte. Dat deed hij inderdaad!” Glunderend kijken Rob en Martin elkaar aan. Rob: “Dat is nog niet alles want Martin en Liesbeth zetten regelmatig bouwpakketjes van de Ikea in elkaar. Als Liesbeth het opgeeft, gaat Martin door.” Martin: “Ik hoef de handleiding maar één keer door te lezen en ik weet het al.” Rob lachend: “Voor Martin is het al geruime tijd duidelijk wat hij later wil worden. Hij zei altijd: ‘Ik wil grasmaaier worden!'” Martin: “Dat wil ik nog steeds en dat doe ik al best lang. Ik ben hier in de tuin begonnen met maaien toen ik elf jaar was.”
Verrijking van je leven
Rob: “We hebben veel meegemaakt met alle plaatsingen die we hebben gehad, maar het verrijkt je leven alleen maar. Op school heb ik bijvoorbeeld meer begrip gekregen voor ouders die vertellen over de gedragsproblematiek van hun kinderen. Het ligt altijd genuanceerder dan je denkt. Ik kan me nu makkelijker verplaatsen in ouders met andere normen zodat je begrijpt waarom bepaalde keuzes worden gemaakt. Het is geen goedkeuring, maar je hebt de wanhoop gezien.” Liesbeth: “Door pleegzorg gaat je bril anders staan. Mijn blik is opener geworden en mijn mening minder zwart-wit.”
In recent contact met Liesbeth gaf ze aan dat Martin nu een baan gaat krijgen bij een bedrijf dat tuinmachines onderhoud en repareert en bij een hoveniersbedrijf. Dus zijn dromen worden waar! Joachim zit inmiddels op een basisschool in het dorp en droomt ervan dat hij alleen naar school mag fietsen. Dus loslaten is bij hem gelukt.