Op de vraag wat hun het meest is bijgebleven, zegt Hans: “Joke zit in het werk en kent de kracht van loyaliteit. Wat mij frappeerde was de enorme loyaliteit richting zijn vader. Hij had littekens, maar zei toch dat elke klap die hij had gekregen verdiend was. Nooit sprak hij een kwaad woord over zijn vader.” Joke vervolgt: “Op de sterfdag van zijn moeder sloot hij zich af boven op zijn kamer. Toen ik ging kijken of ik iets voor hem kon doen, lag hij op bed. Hij had de bureaustoel zo gedraaid dat hij naar een foto van zijn moeder kon kijken die hij er bovenop had gezet. Dat vond ik een heel aangrijpend moment!” Op Moederdag beleefde Joke een ontroerend moment toen ze op haar slaapkamer een papier vond met daarop een bloemetje getekend en de tekst ‘Veel liefs’. Haar dochters wisten van niets en pleegzoon ontkende dat hij het had gedaan, maar het was wel zijn handschrift. “Ik heb niet doorgevraagd, maar het heeft me zo goed gedaan. Elk jaar met Moederdag denk ik er weer aan.”
Met een mijmerende glimlach blikken ze samen terug op het mooie jaar waarin ze voor de jongen hebben mogen zorgen. Joke: “Zo zette hij eens een ladder onder z’n slaapkamerraam om ’s avonds laat op stap te kunnen gaan. Onze dochter kwam hem tegen dus die sprak een keer haar zorg uit.” Hans wuift de zorg met een ondeugende grijns weg: “Ja, als hij het had gevraagd dan hadden we hem geen toestemming gegeven. Maar ik vond het stiekem wel leuk want vroeger was ik ook zo!” Sporadisch hebben ze nog contact met hem en gelukkig maakt hij het goed. Eén keer is hij nog geweest en vroeg hij brommend: “Wie zit er nu op m’n kamer?”
Joke: “Toen die eerste eenmaal geweest was, dacht ik: er zijn nog meer kinderen die een thuis nodig hebben! Dat was eigenlijk de reden dat we akkoord gingen toen we voor een tweede plaatsing werden gebeld.” Het ging om een 15-jarige jongen die vrijwillig geplaatst kon worden omdat hij na een tijdje weer terug bij zijn moeder kon gaan wonen. Het was een erg leuke knul met duidelijke kenmerken van autisme. Joke had in het begin eens tegen hem gezegd: “Je moet ook eens proberen om een praatje te maken. Je zou bijvoorbeeld kunnen vragen: wat eten we vandaag? Vervolgens kwam hij dagelijks klokslag vijf uur van de trap af, geen minuut eerder en geen minuut later en zei hij altijd: ‘O ja, wat eten we vandaag?’ Met regelmaat herhalen we die zin nog hier in huis.” Hans beaamt de geweldige periode en zegt: “Hij kon bijvoorbeeld rocknummers vlekkeloos naspelen op zijn gitaar zonder dat hij een noot kon lezen. Dit deed hij gewoon.”
Hans en Joke zijn samen met hun twee dochters in een periode van rust voor wat betreft pleegzorg. Een volgende plaatsing zal zich vanzelf weer een keer aankondigen. Als je aan de pleegkinderen zou vragen wat ze zich zouden herinneren, zullen ze alle drie de gezelligheid aan tafel noemen want zo zegt Hans: “We zijn een beetje van ’t oude stempel. We houden van regelmaat en proberen zoveel mogelijk met iedereen aan tafel te eten.” Ook de verjaardagen zullen ze noemen als warme herinnering omdat de verwennerij van een ontbijtje op bed met lekkere croissantjes hier een gewoonte is. Of sinterklaas. Een paar hadden nog nooit sinterklaas gevierd. Elk gezinslid mag zijn schoen zetten als Sinterklaas in Middelburg arriveert. Joke: “Zo was er één die zijn cadeautjes had uitgepakt en direct naar boven vertrok. We keken elkaar aan en vroegen ons af of hij het misschien niet leuk had gevonden.” Hans: “Zo kijkt onze dochter vanaf de bank op zijn Facebook en ziet ze een foto verschijnen met daarop alle cadeautjes uitgestald op bed! Dat was zijn manier om dankjewel te zeggen.”
Hans: “Onbewust hebben we altijd reclame gemaakt voor Pleegzorg. Als er iemand op mijn werk zegt ‘Leuk dat jullie dat doen! We hebben het wel overwogen, maar nooit ook daadwerkelijk gedaan’. Dan antwoord ik: ‘Waarom niet? Wat let je dan? Het is een verrijking voor je leven! Zet ook dat laatste stapje door het echt te gaan doen!”